Coorong en Grampians National Park

Lieve allemaal,

we zijn weer een halve week verder. We hebben 2 nationale parken bezocht: veel mooie dingen gezien dus...


14 maart Aboriginal stijl

Na een heerlijk ontbijt lieten we vanmorgen Barossa Valley achter ons en reden in 3 uurtjes naar Coorong National Park.
Coorong is een zoutwatermeer, gescheiden van de zee door een smalle duinstrook. Dit meer is erg smal (gemiddeld 50 meter) en wel 150 km lang en loopt parallel aan de zee. In dit gebied leven veel verschillende dieren, met name vogels.

We dronken koffie in Meningie en haalden wat folders bij de plaatselijke VVV. Nadat de nodige boodschappen waren gedaan reden we door naar de Coorong Wilderness Lodge, waar we de komende nacht verblijven.
Deze Lodge bestaat uit moderne huisjes, met een veranda die over het water en de duinen uitkijkt. Het leuke van deze lodge is dat het gerund wordt door de Ngarrindjeri gemeente, door Aboriginals dus. Dit hebben we wel gemerkt!

Bij aankomst was er van onze reservering niets bekend. "Geen probleem, we hebben nog een huisje vrij, ga daar maar heen", werd ons verteld. Died vroeg nog naar activiteiten in de buurt. Pop, een mannelijke Abo, kon ons vanmiddag wel meenemen op een Bush-walk. Dit zou wel 15 dollar pp kosten. We werden aan Pop voorgesteld: een grote man, gezicht onder het bloed, een walm van sigaretten en alcohol om hem heen en mogelijk onder invloed van geestverruimende spullen.
Enthousiast spraken we met Pop af om nadat we onze koffers hadden uitgepakt en we een beetje gesetteld waren een wandeling te gaan maken. Na een uurtje zochten we hem op bij de receptie. "Zijn jullie er nu al?", vroeg hij. "Kan het niet iets later? Ik ben nu erg druk (van achter zijn computer waarop hij zat te pokeren)".
We spraken af om een uur later te gaan lopen.

We namen dit uur ruim en liepen 5 kwartier later weer naar de receptie. Dit keer was Pop in geen velden of wegen te bekennen. Een vrouwelijk collega van Pop ging hem wel even zoeken. Wacht hier maar even. Ruim een kwartier later kwam deze collega van Pop ons vertellen dat hij er nu toch echt aankwam. Dat klopte: een half uur later was Pop er dan eindelijk, maar dit betekende nog niet het begin van de wandeling. Nee, Pop vroeg ons of we het erg vonden om de wandeling naar morgen uit te stellen… Zonder blikken of blozen! We vonden het wel mooi geweest met Pop en besloten zelf erop uit te trekken. Het is een schitterend gebied!

Bij aankomst was ons verteld dat we vanaf 6 uur 's avonds konden eten in het restaurant. Nou ziet het gemiddelde buurthuis in Den Haag Zuid West er als een vijfsterren tent uit vergeleken bij dit restaurant, maar we hadden weinig keuze. Wij kwamen om kwart over zes binnen (ze nemen het toch niet zo nauw met de tijd dachten we) stond ons eten al op tafel koud te worden. Het was dus eten wat de pot schaft en als je te laat bent heb je koud eten. De kwaliteit viel ons nog alleszins mee.

Morgen verlaten we deze vreemde lodge en rijden we door naar Robe.

15 maart Dunes at Robe

We verlieten ons huisje vanmorgen vroeg en reden richting Robe. Dit is een klein dorp aan zee, met een schitterende kustlijn.
Aan het eind van de ochtend kwamen we daar aan. We dronken nog een kop koffie en zochten ons B&B op: Dunes at Robe.
Dit is echt een super schattig huisje in de duinen, met een gezellige woonkamer, een keuken, grote badkamer, 2 slaapkamers (dus we konden apart slapen ;-)) en een wasmachine. Met dit laatste waren we erg blij, want we hadden weinig schone kleren meer.

We reden naar de supermarkt om eten en wasmiddel te halen en gingen lunchen.
Toen de eerste was op de lijn hing besloten we naar de plaatselijke golfclub te rijden om een balletje te gaan slaan. Daar aangekomen bleek er geen caddymaster te zijn, maar alleen een honesty-box (een brievenbus waar je geld in gooit om te mogen spelen). Helaas moesten we ook clubs huren en daar was dus niemand voor. We vonden ergens het telefoonnummer van de pro en die wist ons het telefoonnummer te geven van iemand van wie we clubs konden lenen. Ondertussen was het te laat geworden voor 18 holes, dus dat gaan we morgenochtend dan maar doen.

We reden naar de oude vuurtoren van Robe en maakten een wandeling langs de kust. Steile kliffen, een mooie lichtgroene zee en grote golven: veel foto's dus.
Na anderhalf uur besloten om lekker terug te gaan naar ons huisje om even te ontspannen en lekker te gaan koken.

Morgen eerst golfen, daarna rijden we naar Mount Gambier.

16 maart Golf in Robe

Aangezien we pas om half elf konden golfen vandaag, deden we rustig aan. Ontbijt met fruit en yoghurt en langzaam de koffers gepakt.

Om half elf kregen we de clubs en konden we afslaan. Golfclub Robe is op zich bijzonder: het is een 18 holes baan, maar er zijn maar 14 fairways, met andere woorden je speelt een paar holes twee keer, maar wel net op een andere manier.
Het was heerlijk weer, dus het was genieten. Er was een paar uur voor ons een wedstrijd van dames gestart, maar rond ons was er niemand in de baan.

Na het golfen stapten we in de auto om naar Mount Gambier te rijden, een ritje van ongeveer 140 km. Daar kwamen we aan het eind van de middag aan. We logeren hier in The Colhurst House, een schitterende Queenslander (dat is een huis met mooi gedecoreerd balkon rondom) gebouwd in 1750, met mooie hoge plafonds, een brede houten trappenhuis, gebloemd behang en in elke kamer een openhaard. Wij slapen in de Black Room (gelukkig niet de Dark room), met mooie antieke meubels en een badkamer ensuite.
We liepen nog even het dorp in, maar zagen dat dat een beetje tegenvalt. We vonden nog wel een leuk eettentje voor vanavond.

Morgen gaan we naar het Blue Lake, een kratermeer bij Mount Gambier.


17 maart Mount Gambier

Het was vanmorgen in de ontbijtzaal lastig om niet voor een full English Brecky te gaan. Links en rechts van ons zaten mensen aan grote borden eggs and bacon, tomaat, champignons, bonen in tomatensaus: met andere woorden calorien genoeg voor de rest van de dag. We hielden ons gezien de aanstaande bruiloft in en namen een bordje fruit met yoghurt.

Na het ontbijt was het tijd om Mount Gambier en omgeving te gaan verkennen. We reden eerst naar de berg Mount Gambier zelf, een oude vulkaan, waar in de kraters meren zijn ontstaan. We liepen eerst de Valley walk, een 2 uur durende wandeling rond het grootste kratermeer. Het was een stevige wandeling, met flinke kuitenbijters, maar de uitzichten waren dan ook fantastisch. Daarna dronken we koffie met uitzicht op the Blue Lake. Dit is bekendste kratermeer van Mount Gambier, omdat het water in dit meer tijdens de wintermaanden donkergrijs is en in de zomer (en vandaag dus ook) fel blauw. Wat precies de oorzaak van deze kleurverandering is is niet geheel duidelijk. Er bestaan verschillende theorieen over, maar daar zullen we jullie niet mee lastigvallen.
Na de koffie liepen we de walkway rond het meer.

Hierna reden we terug naar het stadje en aten een salade in de enige lunchroom in town. Na de lunch besloten we eerst even uit te buiken in Urpheston Sinkhole, een tuin die aangelegd is in een ingestort deel van een kalksteengrot. Het was heerlijk weer, dus we zijn lekker een uurtje in de zon blijven liggen.

Aan het eind van de middag reden we naar Engelbrechts Caves, een van de overgebleven kalksteengrotten in Mount Gambier. Deze grotten zijn lange tijd gebruikt als vuilnisbelt, maar 30 jaar geleden zijn ze leeg gehaald en nu zijn ze opengesteld voor publiek. Misschien zijn we na de Waitomo caves wat verwend, maar wat ons betreft hadden ze het beter als vuilnisbelt kunnen blijven gebruiken. Onze toerguide dacht daar duidelijk anders over: "this is a very special place…"

Vanavond lekker bij de Thai gegeten en nu vanuit bed een DVD-tje. Morgen rijden we naar The Grampians, een groot National Park in South Australie.


18 maart Naar de Grampians

Na wederom een heerlijk ontbijt in the Colhurst House, verlieten we in de loop van de ochtend Mount Gambier en reden landinwaarts richting the Grampians. Dit is een National Park in Victoria.

De eerste 2 uur ging voortvarend en we leken nog maar 30 km verwijderd van Halls Gap, het dorp centraal in net NP, waar we verblijven. Helaas was door storm en overstromingen van de laatste maanden de weg naar Halls Gap afgesloten en werden we omgeleid. Dit betekende nog eens 50 km over onverharde weg dwars door het natuurpark heen. Wel erg mooi, maar het schoot natuurlijk niet op. Gelukkig hadden we geen haast.

Rond twee uur kwamen we aan in Halls Gap. Dit dorp heeft 280 inwoners, maar heeft voor nog eens 2000 mensen hotelkamers, lodges enzovoort. Redelijk toeristisch dus! We zochten ons huisje op: een houten hut midden in het National Park: een veranda die uitkijkt over een groot grasveld waar de kangoeroes rond springen, een lekker groot bed en… een 2-persoons bubbelbad in de hoek van de kamer. Aangezien het heerlijk weer was eerst nog even in de zon gezeten.
Aan het eind van de middag het bad vol laten lopen en heerlijk gebubbeld met een glaasje wijn. Aangezien er ook een keukentje in ons huisje zit 's avonds lekker zelf gekookt en toen ons mandje in.

Morgen gaan we bij het informatiecentrum kijken welke wandeltocht we kunnen doen.

X Es en Died